Ο πιο διάσηµος θυρωρός του Λονδίνου ήταν Κρητικός

Η περιπετειώδης ζωή του «Τζορτζ του Ριτζ», ενός αγροτόπαιδου από την Ιεράπετρα που βρέθηκε να µεσουρανεί στο διεθνές τζετ σετ

Η φράση «δεν τον ξέρει ο θυρωρός του» ενέχει µια απαξία. Αλλά το να σε γνωρίζει ο θυρωρός του περίφηµου ξενοδοχείου Ριτζ στο Λονδίνο ήταν µεγάλη τιµή για τους διάσηµους πελάτες του. Ο Γεώργιος Κρητικός Φαφουτάκης, που έµεινε γνωστός ως «ο Τζορτζ του Ριτζ», ήταν µια ιδιάζουσα προσωπικότητα που µεσουράνησε σε ένα επάγγελµα που η καλή κοινωνία του διεθνούς τζετ σετ το είχε ανάγκη. Το επάγγελµά του ήταν κάτι ανάµεσα σε υπηρέτη ειδικών αποστολών, µυστικοσύµβουλο και έµπιστο πρόσωπο για κάθε περίεργο συµβάν του κοσµικού πλήθους που θεωρούσε το Ριτζ δεύτερο σπίτι του. Ο δούκας του Μάρλµπορο αποκάλεσε κάποτε τον Τζορτζ «βρωµοξένο» και εκείνος τού απάντησε «είµαι περήφανος γι’ αυτό Εξοχότατε, δεν θέλω να είµαι Αγγλος αν αυτό σηµαίνει να είµαι αγενής». Το πώς ένα αγροτόπαιδο από την Ιεράπετρα κατάφερε να έχει τέτοιους τρόπους ώστε να µπορεί να γίνει έµπιστος για λόρδους, δούκες, πρίγκιπες και πολυεκατοµµυριούχους διηγείται ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του Ο Τζορτζ του Ριτζ την οποία υπαγόρευσε στον Ρίτσαρντ Βάινερ και εκδόθηκε το 1959, δύο µόλις χρόνια πριν από τον θάνατο του Τζορτζ. Η Ιεράπετρα ανήκε στη ζώνη γαλλικής επιρροής την εποχή που οι συµµαχικές δυνάµεις έστειλαν στρατό να γίνουν οι διαπραγµατεύσεις ανάµεσα σε Τούρκους και σε Κρητικούς. Ενας γάλλος αξιωµατικός πήρε τον µικρό Γιώργο υπό την προστασία του και του έµαθε γαλλικά. Αργότερα ο Τζορτζ πήγε στην Ιερουσαλήµ να σπουδάσει σε µια εκκλησιαστική σχολή που είχε η Ορθόδοξη Εκκλησία. ∆εν του άρεσε και από ‘κεί πήγε στο Χαλέπι, σε έναν θείο του έµπορο. Ωστόσο ούτε έµπορος ήθελε να γίνει και το έσκασε µε ένα καραβάνι για το Κάιρο, µε σκοπό να ζητήσει δουλειά στο πολυτελές κατάστηµα ενός συγχωριανού του.

Με τη βοήθειά του βρήκε δουλειά ως συνοδός στον ανελκυστήρα του πολυτελούς Σαβόι Οτέλ. Μετά έγινε βοηθός σερβιτόρου και αργότερα µάγειρας στο Πέρα Παλλάς στην Κωνσταντινούπολη, την περίοδο της επανάστασης των Νεότουρκων. Το 1910 φεύγει για το Λονδίνο µε σύσταση να βρει τον Μπιλ Ζαχάροφ, έναν πολυεκατοµµυριούχο έµπορο όπλων µε µεγάλη επιρροή στις ευρωπαϊκές χώρες. Για τέσσερα χρόνια κάνει τον πλεϊµπόι χάρη στη γνωριµία του µε έναν νεαρό άγγλο κόµη, κάτοχο µεγάλης κληρονοµιάς. Ο Μ. Ζαχάροφ τον βάζει να δουλέψει ως σερβιτόρος στο Ριτζ και κρατάει µαζί του µια ζεστή φιλική σχέση. Ο διευθυντής του Ριτζ, Ντρέιφους, τον χρησιµοποιεί ως µεσάζοντα για να φέρει τον Βενιζέλο και την ακολουθία του να καταλύσουν εκεί. Ο Βενιζέλος τον καλεί να δουλέψει στο Αχίλλειο στην Κέρκυρα, που ήθελε να το κάνει καζίνο. Ο Τζορτζ δέχεται αλλά το σχέδιο δεν ευηµερεί και επιστρέφει ως θυρωρός στο Ριτζ, πάντα µε τη βοήθεια του Μπιλ Ζαχάροφ.

Φίλος των πλουσίων

Στο διάστηµα που δούλεψε στο Ριτζ ο Τζορτζ ανέπτυξε γνωριµίες µε διάσηµους πλούσιους. Πολύ φίλος ήταν µε τον ισµαηλίτη ηγέτη Αγά Χαν και τον πλεϊµπόι γιο του, Αλί Χαν. Είχε γνωριµίες µε λόρδους, πρίγκιπες, πάµπλουτους όπως ο Γκιουλµπεκιάν, έλληνες εφοπλιστές όπως ο Εµπειρίκος, ο Βαλλιάνος κ.ά. Για τους περισσότερους ήταν ένας έµπιστος µεσάζων, όσο και αν ο ίδιοςκολακευόταν να τους θεωρεί φίλους του. Ενα στοιχείο που τον συνέδεε µε τους περισσότερους ήταν ο τζόγος. Καλός γνώστης των ιπποδροµιών, ο Τζορτζ έπαιζε για λογαριασµό των πλούσιων επισκεπτών του ξενοδοχείου Ριτζ. Πολλές φορές τούς συνόδευε στο καζίνο, σε ιπποδροµίες και σε κοσµικά κέντρα.

Ο Τζορτζ κατάφερε να ισορροπεί ανάµεσα σε εκκεντρικούς πλούσιους, περίεργες κόµισσες, ψηλοµύτηδες εστεµµένους και κοσµικές περσόνες. Η ισορροπία έγκειτο στο να διατηρεί τη ζεστή σχέση µε τον πελάτη και ταυτόχρονα να διαφυλάσσει τη φήµη του σνοµπ ξενοδοχείου. Η αυτοβιογραφία του, γεµάτη επεισόδια διασκεδαστικά και αφελή, συντηρεί την επιφανειακή γυαλάδα των γεγονότων, γιατί πίσω από αυτούς τους διάσηµους ανθρώπους κρύβονταν πολλές ίντριγκες, µίση και πάθη, αλλά και πράξεις µπροστά στις οποίες σίγουρα ο κακοµοίρης Τζορτζ ήθελε να κλείνει τα µάτια.

Κλοσάρ και µαχαραγιάδες

Το Ριτζ έπρεπε να διατηρεί τον σνοµπ χαρακτήρα του. Τα τραπεζάκια του είχαν πάντα την ένδειξη «ρεζερβέ» ώστε να µπορούν να διώχνουν τους ανεπιθύµητους. Ο Τζορτζ διηγείται πολλά ευτράπελα που συνέβαιναν στον µικρόκοσµο του Ριτζ. Οπως τότε που ένας τύπος κλοσάρ κατάφερε να κλείσει δωµάτιο χωρίς να τον υποπτευθούν. Οταν ο διευθυντής του Ριτζ Ντρέιφους όρµησε στο δωµάτιό του βρήκε ένα ολόκληρο ενεχυροδανειστήριο γεµάτο απίθανα πράγµατα, ανάµεσα στα οποία έναν σολοµό και µία αλεπού, βαλσαµωµένα και τα δύο. Φυσικά απολύθηκε ο υπάλληλος της ρεσεψιόν. Ή µία άλλη φορά, που ο µαχαραγιάς της Πιατάλα έφερε µαζί τον µάγειρά του και είχε έναν ξυπόλυτο σωµατοφύλακα να κοιµάται στον διάδροµο έξω από τις δύο σουίτες του.

ΠΗΓΗ:http://www.tovima.gr/books-ideas

Ενα ποτάμι κάτω από τα πόδια μας

Η αναζήτηση της υπόγειας πορείας του Ηριδανού μέσα στη σύγχρονη πόλη, κάτω από τα κτίρια και την άσφαλτο των δρόμων


Οπου δεν βλέπεις το ποτάμι, το ακούς. Οχι όλοι βέβαια. Εκείνοι, των οποίων τα σπίτια βρίσκονται πάνω από την υπόγεια πορεία του, μπορούν να μιλήσουν για αυτό. Στα υπόγεια πολυκατοικιών της οδού Δημοκρίτου ο Ηριδανός, κατεβαίνοντας με ορμή από τον Λυκαβηττό, μουγκρίζει αλλά δεν προβληματίζει.

Στο υψηλότερο τμήμα του δρόμου, περίπου στο κτίριο Δοξιάδη, υπήρχε στα νεότερα χρόνια ένα μικρό σπήλαιο με δύο σχισμές από τις οποίες ανάβλυζε νερό τόσο ώστε να υδρεύεται η γύρω περιοχή. Φυσικά η πηγή δεν υπάρχει σήμερα, το ποτάμι όμως εξακολουθεί να κυλάει.

Είναι το κρυφό ποτάμι της Αθήνας, που φανερώνεται μόνο όταν φθάνει στον Κεραμεικό, για να δείξει πώς και πόσο μπορεί να μεταβληθεί ένας τόπος, ακόμη και με λίγο τρεχούμενο νερό. Ο μικρός υγροβιότοπος που δημιουργεί εκεί συνιστά απόδειξη. Αντίθετα στην αναζήτηση της πορείας του Λυκαβηττός- Κολωνάκι- Σύνταγμα- Μοναστηράκι μόνο να τον φανταστεί μπορεί κανείς κάτω από τόνους τσιμέντου και λωρίδες πυκνής ασφάλτου.

Ενα χαμένο ποτάμι για την Αθήνα, και ας οφείλει πολλά αυτή η πόλη στα ρέοντα ύδατα, στα ποτάμια και στις πηγές της, και ας ήταν για αυτήν πάντα υπαρκτό το πρόβλημα της λειψυδρίας, είναι ο Ηριδανός.

Τι νόημα, επομένως, μπορεί να έχει σήμερα ο εντοπισμός του; Κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα, βαδίζοντας μεταξύ εκατοντάδων άλλων ανθρώπων σε αυτήν την αναπόφευκτα κατηφορική διαδρομή από τον Λυκαβηττό, η αλήθεια είναι ότι η απουσία στοιχείων αρχικά απογοητεύει.

«Ενα από τα αόρατα φυσικά στοιχεία της πόλης» το χαρακτηρίζει ο αρχαιολόγος κ. Στέλιος Λεκάκης, οι πληροφορίες του οποίου για τα σημεία της πορείας του Ηριδανού θα αποδειχθούν πολύτιμες.

Στην αρχαιότητα ο Ηριδανός ήταν ένας φυσικός άξονας της ρυμοτομίας της πόλης, η διέλευσή του όμως μέσα από αυτήν είχε τις επιπτώσεις της. Στην Κλασική εποχή, λόγω της πυκνότητας της δόμησης πλέον, το ποτάμι άρχισε να δέχεται τα λύματα του άστεως και σύντομα μετατράπηκε σε βούρκο. Υπέστη δηλαδή τις συνέπειες αυτού που σήμερα ονομάζουμε περιβαλλοντική μόλυνση.

«Τα νερά του Ηριδανού ούτε ζώα δεν τα καταδέχονται» φθάνει να πει ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος στην Ελληνιστική πλέον εποχή.

Χρειάστηκε όμως να περάσουν αιώνες ώσπου επί Αδριανού (117-138 μ.Χ.) αποφασίστηκε ο εγκιβωτισμός του. Το ποτάμι καλύφθηκε από πλινθόκτιστο θόλοόπως πολύ ωραία είναι ορατός στην πλατεία Μοναστηρίου-, επιχώθηκε και μετατράπηκε σε υπόνομο. Πολύ νωρίτερα εξάλλου, επί Θεμιστοκλή, είχε γίνει και η διευθέτηση της κοίτης του στον Κεραμεικό, το χαμηλότερο σημείο του Λεκανοπεδίου, όπου ο ποταμός πλημμύριζε τον χειμώνα και σχημάτιζε βάλτους. Σήμερα όλα αυτά τα φαινόμενα έχουν εκλείψει. Μαζί και τα ποτάμια.

9 ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

1. Κολωνάκι

Μια καθημερινήκαλοκαιριάτικη ημέρα η οδός Δημοκρίτου είναι ήσυχη σαν προάστιο.Λίγα τα αυτοκίνητα,ακόμη λιγότεροι οι περαστικοί και ο λόφος του Λυκαβηττού να ξεπροβάλλει ανάμεσα στις πολυκατοικίες.Στη ΒΔ πλευρά του τοποθετούνται οι πηγές του Ηριδανού,κάπου εδώ δηλαδή,ενώ φυσικά δεν υπάρχει καμία σχέση με το Αδριάνειο υδραγωγείο της Δεξαμενής,τα ύδατα του οποίου προέρχονταν από την Πάρνηθα.

2. Σύνταγμα

Το ποτάμι κυλάει κάτω από την πλατεία,εκεί όπου το συνάντησαν τα έργα του μετρό σε βάθος έξι μέτρων.Το μόνο όμως που έχει απομείνει ορατό είναι η πιστή αναπαράσταση της κοίτης του στον σταθμό,ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα εκθέματα αναφορικά με τις ανασκαφές στην περιοχή.

Επάνω στην πλατεία οι διαβάτες,που τη διασχίζουν,αγνοούν ότι κάτω από τα πόδια τους το μικρό αλλά πλούσιο σε νερά ποτάμι κυλάει,ακολουθώντας τη φυσική κλίση του εδάφους με κατεύθυνση προς την οδό Μητροπόλεως.

3. Βουλή

Αλλεπάλληλα στρώματα της Ιστορίας έφεραν στο φως οι ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή αυτή πριν από μερικά χρόνια.Εργαστήρια,νεκροταφεία,διάφορα κτίρια,έργα υδροδότησης και αποχέτευσης.Μαζί και τον Ηριδανό,έναν από τους τρεις ποταμούς που άρδευαν το λεκανοπέδιο Αθηνών.

Το ποτάμι πήρε το όνομά του από τον Ηριδανό,γιο του Ωκεανού,ενώ η λέξη σχηματίζεται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα ηρ- και την επίσης ινδοευρωπαϊκή λέξη «ντανού» που σημαίνει νερό.Τα ανθοπωλεία στη Βουλή,έτσι,ουδεμία σχέση έχουν με την κατάσταση που επικρατούσε εκεί κατά την αρχαιότητα.

4. Οθωνος και Αμαλίας

Από το ύψος του Αγνωστου Στρατιώτη η απέναντι γωνία κρύβεται σχεδόν από τα σταθμευμένα λεωφορεία και από το πλήθος των ανθρώπων που περιμένουν στις διαβάσεις.

Η Μπουμπουνίστρα όπως λεγόταν στην Τουρκοκρατία η κρήνη του Ηριδανού (λόγω του θορύβου που έκαναν τα νερά της) βρισκόταν σε αυτό ακριβώς το σημείο.Είναι άγνωστο πότε εξαφανίστηκε.Τα υπόγεια νερά όμως της περιοχής πολύ συνετέλεσαν στην ανάπτυξη του Κήπου.

5. Μητροπόλεως


Ενα βύθισμα του εδάφους στη συμβολή της με την οδό Πεντέλης,δύο πλατάνια στο εκκλησάκι της Αγίας Δέησης,κάτι σαν ανάσα δροσιάς,μπορεί να σημαίνουν κάτι;«Εδώ σχηματιζόταν το λεγόμενο Τέλμα της Αθηνάς.Τα νερά του ποταμού λίμναζαν και δημιουργούσαν ένα έλος μπροστά από τις Πύλες του Διοχάρους, στο ύψος της οδού Βουλής και της Απόλλωνος»επιβεβαιώνει ο κ.Λεκάκης.

Μπαίνοντας στο πρώτο κατάστημα ο ιδιοκτήτης παραδέχεται ότι όλοι στον δρόμο έχουν αντλίες στα υπόγειά τους για να μην πλημμυρίζουν.Και πού πάει αυτό το νερό;«Στους υπονόμους βέβαια».

6. Μοναστηράκι

Ο ήλιος καίει,έτσι κανείς στην πλατεία δεν ενδιαφέρεται για το ποτάμι,που ύστερα από ένα χιλιόμετρο διαδρομής επιτέλους φανερώνεται.Το νεράκι κυλάει στην κοίτη του και ο ήχος του ακούγεται αν έχει ησυχία· όλα αυτά όμως σε βάθος αρκετών μέτρων.Λίγοι γνωρίζουν άλλωστε ότι αυτό το τμήμα του Ηριδανού ήρθε στο φως κατά λάθος,λόγω της κατάρρευσης του εδάφους όταν κατασκευαζόταν η πλατεία.

Στον σταθμό του μετρό η εικόνα είναι ευκρινέστερη: εδώ υπάρχουν η κοίτη της Κλασικής εποχής με τα δύο μονοπάτια που όριζαν την οικοδομική γραμμή στις πλευρές της και η κοίτη της Ρωμαϊκής όταν καλύφθηκε με πλινθόκτιστο θόλο.

Ούτε εδώ επισκέπτης.

7. Αρχαία αγορά

Ενα μεγάλο έργο είχε κατασκευαστεί εδώ στην αρχαιότητα από τους Πεισιστρατίδες (β΄ μισό 6ου αιώνα π.Χ.) που επίχωσαν την αρχαία κοιλάδα του Ηριδανού προκειμένου να διαμορφωθεί το κατάλληλο έδαφος για την οδό των Παναθηναίων και για την ανέγερση δημόσιων κτιρίων (Βασίλειος Στοά,Ποικίλη Στοά).

Το ποτάμι εγκιβωτίσθηκε σε δύο υπόγεια κανάλια που τα συνέδεσαν με τον κεντρικό αγωγόυπόνομο,τον οποίο βλέπουμε σήμερα στην Αρχαία Αγορά.Φυσικά χωρίς νερό,αφού το ποτάμι δεν περνά πια από εκεί.Οδεύοντας προς το Θησείο πάντα σε κατηφορική πορεία,η προοπτική του Κεραμεικού δημιουργεί ανακούφιση.

8. Γραμμές ΗΣΑΠ

Το ποτάμι χάνεται και πάλι αλλά η πορεία του είναι πλέον γνωστή.Πρώτα θα πρέπει να διασχίσει τις γραμμές του τρένου περιορισμένο σε ένα τσιμεντένιο κανάλι- η απόλυτη απαξίωση του ποταμού-,που δύσκολα παραπέμπει σε ποτάμι και ύστερα να ακολουθήσει την οδό Αδριανού σε ένα σημείο της οποίας,κοντά στην πλατεία του Αγίου Φιλίππου,η Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή εντόπισε τμήμα της εγκιβωτισμένης κοίτης του.

Ιούλιο μήνα τα νερά του Ηριδανού δεν είναι πολλά,τον χειμώνα όμως αναβλύζουν σε όλη την περιοχή.Μέσα από τα φρεάτια, μέσα από τις γραμμές του τρένου, το ποτάμι που φουσκώνει βγαίνει στην επιφάνεια.

9. Κεραμεικός

Είναι ένα κομμάτι του αττικού τοπίου που έχει μείνει αλώβητο από τις επεμβάσεις μέσα στους αιώνες,πόσω μάλλον που η επιφάνεια του εδάφους βρίσκεται στο επίπεδο των κλασικών χρόνων,δηλαδή τρία μέτρα κάτω από τη σύγχρονη πόλη.

Εδώ ο χρόνος έχει σταματήσει.O Ηριδανός γίνεται πλέον αντιληπτός ως φυσικό στοιχείο,καλάμια φυτρώνουν στις όχθες του και βατραχάκια αποθέτουν τα αβγά τους στο νερό,όπου επιβιώνει και το κουνουπόψαρο,ένα πολύ μικρό ψάρι.

Κάποιοι τουρίστες ρωτούν πού καταλήγει το ποτάμι.Οπου όλα.Στη θάλασσα.Πρώτα όμως θα συναντήσει τον Ιλισό (κάπου στην Πειραιώς) και μαζί θα φθάσουν στον Κηφισό,τα τρία ποτάμια της Αττικής που οι άνθρωποι κατέστρεψαν.

http://www.tovima.gr

Ο Ελληνας που «κούρδισε» τον ολλανδικό ΟΣΕ

Ο κ. Χρήστος Ζαρολιάγκης και η ομάδα του με το πρόγραμμα «Αrrival» βελτίωσαν τις σιδηροδρομικές μεταφορές




Πριν από τέσσερα χρόνια, μια πολυεθνική ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρ. Ζαρολιάγκη, έκανε μια φιλόδοξη, πλην όμως δαπανηρή, πρόταση στη Γενική Διεύθυνση για την Κοινωνία της Πληροφορίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.


Την ανάπτυξη ενός αλγοριθμικού προγράμματος ονόματι «Αrrival», το οποίο υποσχόταν τη βελτίωση των δημόσιων μεταφορών, με έμφαση στον σιδηρόδρομο.

Το διεπιστημονικό πρότζεκτ που διηύθυνε ο έλληνας καθηγητής αφιερώθηκε στη δημιουργία αλγορίθμων με στόχο την ανάπτυξη νέων μεθόδων για την αποδοτικότερη επίλυση προβλημάτων στον σιδηρόδρομο, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην αυτοματοποιημένη αντιμετώπιση των καθυστερήσεων.

«Ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με τη διαχείριση των καθυστερήσεων, μια αφανής αλλά ιδιαίτερα σημαντική διαδικασία σε χώρες με πυκνά σιδηροδρομικά δίκτυα, όπως η Ολλανδία και η Γερμανία» τονίζει ο κ. Ζαρολιάγκης.

«Αναπτύξαμε αλγοριθμικές μεθόδους και τις υλοποιήσαμε σε πιλοτική φάση με πραγματικά δεδομένα.Το 90-95% εξ αυτών έχει ήδη επαληθευθεί και πειραματικά.Ενα μεγάλο κομμάτι της έρευνας έγινε στους ολλανδικούς σιδηροδρόμους, στον πίνακα δρομολογίων του 2008,η κατάρτιση του οποίουήταν ένα δύσκολο εγχείρημα.

Και αυτό διότι η Ολλανδία έχει 5.500 τρένα στις ράγες καιπυκνό δίκτυο, με τη μέγιστη απόσταση μεταξύ των πόλεων να είναι 300 χιλιόμετρα.

Ηταν μία διαρκής εξίσωση» τονίζει ο έλληνας καθηγητής. «Ο νέος πίνακας δρομολογίων έχει δώσει τόσο πολύ καλά αποτελέσματα που και οι ίδιοι οι Ολλανδοί είδαν ότι τα τελευταία δύο χρόνια αυξήθηκαν κατά 40 εκατ.ευρώ τα έσοδα,ενώ εκτιμούν ότι θα φτάσουν τα 70 εκατ. ευρώτο 2010» συνεχίζει.

Ενας από τους βασικούς λόγους που επέτρεψαν να συντελεστεί η εν λόγω επιτυχία ήταν η προθυμία των ίδιων των σταθμαρχών για την πιλοτική εφαρμογή του «Αrrival». «Η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Εράσμους Ρότερνταμ έπεισε τους σταθμάρχες να τρέξουν δοκιμαστικά το πρόγραμμα για έναν μήνα.Ηταν τόσο κατενθουσιασμένοι από τα αποτελέσματα που το υιοθέτησαν αμέσως» τονίζει.

Η ερευνητική ομάδα ασχολήθηκε στη συνέχεια και με τη βελτιστοποίηση των συνδυασμένων δρομολογίων των γερμανικών σιδηροδρόμων. «Η ομάδα της Πάτρας και του Πανεπιστημίου της Καρλσρούης, επιτάχυνε τους μαθηματικούς υπολογισμούς για την εξεύρεση του καλύτερου δρομολογίου, συντομεύοντάς τους.

Με την παραδοσιακή μέθοδο, ο σέρβερ προχωρούσε σε 100 ερωτήματα ανά δευτερόλεπτο και απαιτούσε συνολικά περίπου 200 ως 300 δευτερόλεπτα για να απαντήσει στο ερώτημα για το βέλτιστο δρομολόγιο. Με τη δική μας εφαρμογή,μειώσαμε τον χρόνο σε επίπεδο μικροδευτερολέπτων!» τονίζει ο κ. Ζαρολιάγκης.

Το πρόγραμμα «Αrrival» έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον επιχειρήσεων του μεταφορικού κλάδου. «Εταιρείες όπως η Μediamobile και η ΡΤV, που ασχολούνται με ζητήματα πλοήγησης,έχουν υιοθετήσει μέρος της δικής μας εφαρμογής. Το ίδιο έκανε και ο ιταλικός σιδηρόδρομος και μείωσε τις καθυστερήσεις κατά 25%, όπως και το μετρό του Βερολίνου που έριξε τον μέσο χρόνο αναμονής από τα τέσσερα στα δύο λεπτά» υπογραμμίζει ο κ. Ζαρολιάγκης.

Το κλειδί της επιτυχίας; «Φυσικά, η ανάπτυξη νέων εννοιών και μεθόδων που δεν υπήρχαν πριν. Το δεύτερο κλειδί της επιτυχίας ήταν η διεπιστημονική έρευνα μεταξύ επιστημόνων πληροφορικής, επιχειρησιακής έρευνας και μαθηματικών, αλλά και η στενή συνεργασία με τους σιδηροδρομικούς» συμπληρώνει.

Μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα;

Τ ο «Αrrival» θα μπορούσε να εφαρμοστεί για τη βελτιστοποίηση των δρομολογίων του ΟΣΕ αλλά και για τη διαχείριση ενός σχεδίου συνδυασμένων μεταφορών. «Επιστημονικά είμαστε έτοιμοι» δηλώνει ο κ. Ζαρολιάγκης, όμως ομολογεί ότι για την εφαρμογή του θα χρειαστεί πάρα πολλή προεργασία.

«Το κύριο πρόβλημα της χώρας μας είναι το ζήτημα της υποδομής. Από τη στιγμή που έχουμε γραμμές, μπορούμε να κάνουμε βελτιστοποίηση των προβλημάτων με καλύτερο κόστος. Ομως, και με την υπάρχουσα υποδομή θα μπορούσαμε να δούμε τι ζητήματα προκύπτουν. Αυτό που λείπει είναι το να βλέπει κανείς στο Ιnternet τα δρομολόγια και να ξέρει τι πραγματικά γίνεται» τονίζει.

Διεθνή βραβεία στο «Αrrival»
Το «Αrrival» κέρδισε 15 διεθνή επιστημονικά βραβεία, ανάμεσα στα οποία και το Εdelman 2008, το οποίο θεωρείται το αντίστοιχο βραβείο Νομπέλ της εφαρμοσμένης επιχειρησιακής έρευνας. Μάλιστα πριν από λίγες ημέρες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκανε διθυραμβικά σχόλια, αναγνωρίζοντας την επιτυχία του στους ευρωπαϊκούς σιδηροδρόμους, καθώς επιλέχθηκε για παρουσίαση στον διεθνή Τύπο ως ένα τα πλέον επιτυχημένα της ΕΕ.

Ξενιτιά και επιστροφή


Ο κ. Ζαρολιάγκης γεννήθηκε στην Κερατέα το 1963. Φοίτησε στο δημόσιο σχολείο και πήρε το πτυχίο του από το Τμήμα Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών, όπου έκανε το διδακτορικό του. Εργάστηκε ως επιστημονικός ερευνητής για πέντε χρόνια στο Ινστιτούτο Πληροφορικής Μαξ Πλανκ, ενώ διετέλεσε επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Στη συνέχεια επέστρεψε εκεί από όπου ξεκίνησε: στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Ο καθηγητής ήταν επικεφαλής του σχεδίου ως εκπρόσωπος του Ερευνητικού Ακαδημαϊκού Ινστιτούτου Τεχνολογίας Υπολογιστών.



http://www.tovima.gr

Σπουδάζοντας Σοφοκλή στις Συρακούσες

«Teatro Greco». Δεκάδες πινακίδες κατευθύνουν χιλιάδες τουρίστες προς το «ελληνικό θέατρο»... Είναι παράξενο να βρίσκεσαι στην Ιταλία, μέσα σ' ένα κατάμεστο ελληνικό θέατρο του 5ου π.χ αιώνα και να παρακολουθείς αρχαίο δράμα από ιταλούς ηθοποιούς.

Δίπλα θεατές κάθε ηλικίας, πειθαρχημένοι, αφοσιωμένοι στην παράσταση, λες και τη βλέπουν πρώτη φορά. Δεν την βλέπουν όμως... Το Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαίου Δράματος (INDA) ανεβάζει τα έργα των τραγικών ποιητών κάθε καλοκαίρι, αρκετά χρόνια νωρίτερα απ' ό,τι εμείς. Βρεθήκαμε στις Συρακούσες της Σικελίας και παρακολουθήσαμε την «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, τον «Αίαντα» του Σοφοκλή και τη «Φαίδρα» του Ευριπίδη, τρεις παραστάσεις που θα παιχτούν στο «Σχολείον» της Ειρήνης Παπά (με ελληνικούς υπέρτιτλους) την Παρασκευή και το Σάββατο, στις 19-20 Ιουλίου και στις 22-23 Ιουλίου αντίστοιχα. Συγχρόνως θα εκτεθούν ντοκουμέντα, αφίσες, μακέτες, σκίτσα, κοστούμια, φωτογραφίες από την εκατονταετή δράση του Ινστιτούτου.

Το θέατρο, λαξευμένο μέσα σε βράχο από ασβεστόλιθο, ανακαλύφθηκε το 1908 από τον αρχαιολόγο Πάολο Ορσι. Χωρητικότητας 9 χιλιάδων θέσεων, σήμερα φιλοξενεί 6.041 θεατές έπειτα από παρεμβάσεις που έγιναν για την ασφάλεια, την προστασία και τη συντήρησή του. Οι φήμες λένε ότι εδώ πρωτοπαρουσίασε ο Αισχύλος τους «Πέρσες» του.

Η πρώτη παράσταση δόθηκε το 1914 με τον «Αγαμέμνονα» χάρη στον ποιητή Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο. Το θέατρο διέκοψε τη λειτουργία του στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1948 ξανανοίγει με τον «Αίαντα» χάρη στην επιμονή του δημάρχου των Συρακουσών Τομάζο Μάριο Γκαργκάλο, που δημιούργησε τον θεσμό του Φεστιβάλ.

Μέχρι το 1939 η δουλειά στο θέατρο στόχευε κυρίως στη θεωρητική και πρακτική κατανόηση του αρχαίου δράματος. Εκείνο το διάστημα το φασιστικό καθεστώς το οικειοποιήθηκε. Μετέφερε την έδρα του στη Ρώμη και το ανήγαγε σε λαϊκό μουσολινικό υπερθέαμα. Η μεταπολεμική περίοδος σφραγίστηκε από την παρουσία σπουδαίων καλλιτεχνών όπως οι Βιτόριο Γκάσμαν, Ελένα Ζαρέσκι, Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Τζόρτζιο Αλμπερτάτσι, καθώς και της Ειρήνης Παπά.

Το 1998 έγινε Ιδρυμα στο οποίο συμμετέχουν το κράτος μέσω του υπουργείου Πολιτισμού και Οικονομίας (1 εκατ. ευρώ), η αυτόνομη Περιφέρεια της Σικελίας (1 εκατ. ευρώ) και ο Δήμος των Συρακουσών (45 χιλ. ευρώ). Στα κονδύλια συμπεριλαμβάνονται κι αυτά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, που όμως διαχειρίζεται η Περιφέρεια Σικελίας και πηγαίνουν κατευθείαν στα κόστη παραγωγής των παραστάσεων.

Οικονομικός έλεγχος γίνεται και από την Επαρχία, και από το υπουργείο Παιδείας και Ερευνας, και από το υπουργείο Πολιτισμού. Στα διοικητικά συμβούλια συμμετέχει επίσης δικαστής, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Εταιρεία πετρελαιοειδών ενισχύει ως χορηγός επί τέσσερα χρόνια το φεστιβάλ. Πάντως, μεγάλο ποσόν πηγαίνει στους φόρους: 1,3 εκατ. το χρόνο.

Η πολιτική του Ινστιτούτου άλλαξε ριζικά το 2006 μπροστά σ' ένα οικονομικό έλλειμμα 2,5 εκατ. ευρώ... Σταμάτησαν οι μετακλήσεις σταρ-σκηνοθετών και το Ιδρυμα προσανατολίστηκε στη δημιουργία ενός ανσάμπλ και σε δικές του παραγωγές. Για το φεστιβάλ του καλοκαιριού δουλεύουν 320 άτομα. Του χρόνου μαθαίνουμε ότι ο Κουστουρίτσα θα σκηνοθετήσει την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».

Συμμετοχή 250.000 μαθητών

Εντυπωσιακός είναι ο εκπαιδευτικός ρόλος που διαδραματίζει το Ινστιτούτο με τη δημιουργία ενός δικτύου ενημέρωσης των σχολείων όλης της χώρας γύρω από το αρχαίο δράμα. Κάθε χειμώνα κλιμάκιο πανεπιστημιακών καθηγητών επισκέπτεται τα λύκεια πόλεων από την Πάντοβα, το Μιλάνο, τη Ρώμη, τη Φλωρεντία μέχρι τη Σαρδηνία ενημερώνοντας και προσκαλώντας. Η συμμετοχή των μαθητών αγγίζει τους 250 χιλιάδες! Και αφού συμμετάσχουν σε σεμινάρια στις πόλεις τους, βοηθούμενοι από το σάιτ του Ιδρύματος, δημιουργούν το μικρό τους επιτόπιο φεστιβάλ. Επειτα δηλώνουν συμμετοχή στο Φεστιβάλ Νέων του Ινστιτούτου Αρχαίου Δράματος Συρακουσών.

Ποιος να φανταζόταν ότι 60 μαθητές από την Τεργέστη κατεβαίνουν στη Σικελία για να παρουσιάσουν την «Ηλέκτρα», τις «Ευμενίδες», τον «Φιλοκτήτη»! Στο φεστιβάλ, που λειτουργεί από το 1991, 200 σχολεία δηλώνουν κάθε χρόνο συμμετοχή για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο μικρό αρχαίο θέατρο του ορεινού χωριού Παλατσόλο. Φέτος συμμετείχαν 70 ιταλικά σχολεία και 11 από το εξωτερικό, δηλαδή 7.000 καλλιτέχνες-μαθητές! Ομως το χωριό κατακλύστηκε από 10 χιλιάδες ανθρώπους αφού μαζί με τους συμμετέχοντες, ήρθαν συμμαθητές, φίλοι, γονείς και συγγενείς, οι οποίοι δεν παρακολουθούν δωρεάν: πληρώνουν μειωμένο εισιτήριο...

Στις Συρακούσες λειτούργησε φέτος πρώτη φορά η Ακαδημία Αρχαίου Δράματος με διευθυντή τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Ινστιτούτου. Είκοσι καθηγητές διδάσκουν αρχαία ελληνικά, ορθοφωνία, χορό, τραγούδι, μουσική, σκηνογραφία, κίνηση και μιμική. Στις τρεις φετινές παραστάσεις του μεγάλου φεστιβάλ, μόνον από τα σχολεία ήρθαν στο ταμείο 1,5 εκατ. ευρώ! Πέρυσι το φεστιβάλ είχε κέρδη 460 χιλ. ευρώ κέρδη και φέτος έκοψε ήδη 170 χιλ. εισιτήρια...

Συναντήσαμε τον Φερνάντο Μπαλέστρα, διευθυντή του Ινστιτούτου Αρχαίου Δράματος, στο παλάτσο όπου στεγάζεται η διοίκηση, στο κέντρο της πόλης. Μιλήσαμε μαζί του για το θέατρο, την Ελλάδα αλλά και τη σιτσιλιάνικη μαφία...

«Η παιδεία είναι ακρογωνιαίος λίθος του Ινστιτούτου. Είναι εντυπωσιακό πώς οι τραγικοί ποιητές, είτε νικούσαν οι Ελληνες είτε όχι, προσέγγιζαν την Ιστορία απ' τη μεριά των ηττημένων -όπως στις "Τρωάδες", και αναδείκνυαν μεγάλα φιλοσοφικά και οντολογικά ζητήματα που αφορούσαν την πόλη και τον άνθρωπο. Ο πιο σύγχρονος έλληνας ποιητής είναι ο Σοφοκλής».

- Γιατί επιμένετε στην παραδοσιακή, συχνά αρχαιοπρεπή, φόρμα των παραστάσεων;

«Μένουμε πιστοί στο κείμενο. Πιστεύω ότι οι μοντερνισμοί και σκηνοθετισμοί μειώνουν, απλοποιούν το νόημα των έργων. Κι έπειτα το κοινό εδώ δεν αντέχει τέτοια. Κάποτε, στις "Τρωάδες", επιχειρήθηκε να ταυτιστούν οι ηττημένοι με νεκρούς Αμερικανούς στο Βιετνάμ. Το αποτέλεσμα ήταν κακόγουστο. Οι Ελληνες είχαν καταφέρει να αποδώσουν με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο την έννοια του θεάτρου και της φιλοσοφικής σκέψης. Πάνω σ' αυτή τη δομή στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε το μετέπειτα θέατρο σ' όλο τον κόσμο».

- Σ' έναν τόπο απόλυτα ταυτισμένο με τη δράση της μαφίας πόσο «έξω» μπορεί να μείνει το Ινστιτούτο;

«Πονεμένη ιστορία... Η μαφία έχει πια φινέτσα. Τα αφεντικά δεν συναντιούνται στις τρατορίες όπου αρχίζει το πιστολίδι όπως βλέπετε στις ταινίες. Κινεί νήματα από μεγάλα, καθωσπρέπει πόστα. Κάποτε ένας μαθητής στην Τεργέστη μού έθεσε το ίδιο ερώτημα: Τι κάνετε με τη μαφία; Η απάντηση είναι ότι όπου υπάρχει επαγγελματισμός και λειτουργείς σύννομα, η μαφία δεν βρίσκει έδαφος. Δυστυχώς, το Ιδρυμα είναι ακόμα υπόδικο με εγκληματικές πράξεις της μαφίας από το παρελθόν. Ενας ζωντανός οργανισμός δεν θα μπορούσε να μην ξυπνήσει το ενδιαφέρον των οργανώσεων. Ομως, από το 2005, θεωρείται από τα "Καθαρά Χέρια" μοντέλο λειτουργίας πολιτιστικού κέντρου. Κάθε πρόσληψη γίνεται πια με δημόσιο χαρακτήρα».

- Και τώρα, πάνω από 120 άνθρωποι -ανάμεσά τους 36 ηθοποιοί- ταξιδεύετε με τρεις παραστάσεις στην Ελλάδα, χώρα που για τις Συρακούσες διατηρεί ακόμα την αύρα της Μητέρας Πατρίδας...

«Η γενιά μου μεγάλωσε με τον μύθο της Ελλάδας. Είναι όνειρο να παίξουμε εκεί, ειδικά στην Επίδαυρο, χώρο που θεωρούμε ιερό τέμενος. Το 2005, το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν η συνεργασία με το δικό σας φεστιβάλ. Προσπάθησα μέσω της πρεσβείας και της Ειρήνης Παπά -είχε γίνει διευθυντής ο Γ. Λούκος- αλλά μάλλον δεν προκαλέσαμε το ενδιαφέρον. Εκτιμώ ότι τώρα άνοιξε μια χαραμάδα. Ξέρω ότι στην Ελλάδα το αρχαίο δράμα ανεβαίνει σε πειραματικές, σύγχρονες παραστάσεις. Τώρα που έχετε συνηθίσει σε παραστάσεις του Βασίλιεφ ή της Σαουμπίνε, δεν ξέρω αν... θα μας αντέχατε. Σε μια εποχή που όλοι κοντεύουμε να γίνουμε Αμερικανοεβραίοι, εμείς θεωρούμε την ταυτότητα του ελληνικού πολιτισμού επανάσταση». *

http://www.enet.gr

Ελληνες με ταλέντο και όραμα

ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΙΤΣΙΝΗ


Παρασκευή βράδυ, 7 Μαΐου.

Μόλις έχω επιστρέψει από το Βερολίνο και λαμβάνω ένα μήνυμα στο κινητό μου: «Η ομάδα του Πολυτεχνείου Κρήτης κατέκτησε την πρώτη θέση στο Βραβείο Ασφαλείας του Shell Εco-Μarathon 2010.

Επιστρέφουμε υπερήφανοι με την κούπα! Χρόνης Σπανουδάκης». Ηταν η πρώτη καλή είδηση μέσα σε μια περίοδο μαυρίλας, με δολοφονίες τριών εργαζομένων, με σενάρια πτώχευσης της χώρας, με αιματηρές περικοπές μισθών και δώρων, με την αίσθηση της ανασφάλειας για το μέλλον να πλανάται σαν γύπας πάνω από την Ελλάδα. Με τον Χρόνη και τα άλλα παιδιά του Πολυτεχνείου Κρήτης είχα γνωριστεί την προηγούμενη ημέρα στην πίστα Λάουζιτσρινγκ του Βερολίνου.

Ο βροχερός καιρός είχε προκαλέσει τη διακοπή του μαραθώνιου αγώνα οικονομικής κατανάλωσης, που διοργάνωσε για 26η φορά η Shell, και έτσι συναντηθήκαμε στην τέντα που φιλοξενούσε τις δύο ελληνικές ομάδες του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και του Πολυτεχνείου Κρήτης.

Μια μεγάλη παρέα παιδιών γύρω στα είκοσι, με προσήλωση στον στόχο, με υπομονή και επιμονή, με σιδερένια θέληση για να ξεπερνά τα εμπόδια που τους βάζει σε κάθε βήμα τους η ελληνική κοινωνία, δηλαδή εμείς οι γονείς τους. Καμιά σχέση με την εικόνα του Ελληνα όπως τη μεταδίδουν τα διεθνή πρακτορεία και έχει περάσει στη συνείδηση των ξένων. Δεν περνούν λίγα λεπτά και οι λέξεις τους γίνονται χείμαρρος.

Μας ενημερώνουν με καμάρι για τα πρωτότυπα οχήματα που έχουν κατασκευάσει θυσιάζοντας επί μήνες τον ελεύθερο χρόνο τους. Μας εξηγούν ότι κατεβαίνουν στον αγώνα απέναντι σε αντιπάλους που διαθέτουν όλα τα μέσα, ενώ οι ίδιοι πολεμούν με καριοφίλια. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε μία αεροδυναμική σήραγγα για να δοκιμάσουν τα αυτοκίνητά τους, τα οποία τα οδηγούν σε... πάρκινγκ αντί για πίστες, όπου δεν είναι σε θέση να κάνουν ούτε τις στοιχειώδεις μετρήσεις.

Δεν παραπονιούνται ο Χρόνης και η παρέα του, διαπιστώσεις κάνουν, και ζητούν να τους δώσουμε τα απαιτούμενα εφόδια ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν τους συνομηλίκους τους από άλλες χώρες. Στο Βερολίνο αναμετρήθηκαν στο πλαίσιο του Shell ΕcoΜarathon πάνω από 220 ομάδες, που προέρχονταν από 26 διαφορετικές χώρες και καλούνταν να καλύψουν όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα με ένα λίτρο βενζίνης.

Πάνω από 3.000 φοιτητές αγωνίστηκαν σκληρά σε έναν στίβο ιδεών και καινοτομιών και οι Ελληνες βγήκαν παλικάρια. Να σημειώσω ότι πολύ καλά τα πήγε και το Μετσόβιο, που κάλυψε πάνω από 840 χιλιόμετρα με ένα λίτρο καυσίμου, αλλά ακυρώθηκε λόγω υπέρβασης χρόνου για λίγα δευτερόλεπτα. Μάλιστα η ομάδα του Μετσοβίου μετεξέλιξε ένα πρωτότυπο όχημα ενός Λυκείου της Χίου και συμμετείχε με αυτό στον αγώνα, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι και οι μικρότερες ηλικίες έχουν στην Ελλάδα ταλέντο και όραμα.

Και αυτό έχει μεγάλη σημασία, για μια χώρα της οποίας οι νέοι πρέπει να ψάχνουν με το φανάρι του Διογένη για πρότυπα. Δείτε τις τιμές των επιβατηγών στο

http://assets.tanea.gr/files/times0410.zip

ΠΗΓΗ:http://www.tanea.gr

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
*******
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
*******
Όλα σ’αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
*******
Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
*******
Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
*******
Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!
*******
Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
*******
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
στο ’να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.

Εδώ θα µείνω

Του Νίκου Τζιανίδη

...ΚΑΙ πού να πάω, άλλωστε;
Στην Ελλάδα έµαθα να ζω µε το «τίποτα», στην Ελλάδα θα συνεχίσω δίχως τίποτα να ζω... Εδώ έµαθα να κλέβω το κράτος µε δάσκαλο το ίδιο το κράτος, εδώ µελέτησα τρόπους πλουτισµού έχοντας µοναδικό µου κεφάλαιο το άδειο κεφάλι µου.

Στην Ελλάδα στάθηκα δίπλα σε κροίσους και µάλιστα τους ξεπέρασα: µε ντύσιµο ακριβό, µε το ευµέγεθες πούρο µου, µε τη λαµπερή παρουσία µου σε εστιατόρια και µπαρ, πληρώνοντας λογαριασµούς µε µισθούς µηνών. Στην Ελλάδα έκανα καριέρα µε µοναδικό µου εφόδιο την καπατσοσύνη µου. Ξένες γλώσσες δεν έµαθα, σε πανεπιστήµιο δεν πήγα, το λύκειο το τέλειωσα µε τη βάση, όµως αµείφθηκα πλουσιοπάροχα από την εργασία µου, τόσο όσο να λυπάµαι φίλους µου γιατρούς, φιλολόγους, δασκάλους, καθηγητές που φυτοζωούσαν πληρώνοντας το τίµηµα της ακριβής γνώσης τους.

Εκανα τη νύχτα µέρα σε µπουζούκια, ήπια θάλασσες στη Σαντορίνη, έκαψα τα µάτια µου στον ήλιο των Κυκλάδων, άπλωσα τα πόδια µου ράθυµα πάνω από την καλντέρα, βαφτίστηκα νεόπλουτος στις κολυµπήθρες της Μυκόνου, σεργιάνισα στα σοκάκια της Νάουσας µε τα Αrmani και τα Gucci µου. Οδήγησα νωχελικά το κάµπριο αυτοκίνητό µου στους δρόµους της Γλυφάδας, παζάρεψα σπίτια µε πισίνα και τζακούζι σε Βουλιαγµένη και Βουτζά, αστειεύτηκα µε εφοπλιστές, χτύπησα στην πλάτη επιχειρηµατίες, έδωσα το χέρι σε µεγιστάνες.

Ξεχείλισα χρέη τις κάρτες µου, µε τον Τειρεσία γίναµε... φίλοι, τις κλήσεις από τα τηλεφωνήµατα των τραπεζών τις... προωθούσα στην επόµενη µέρα, ζούσα το κάτι παραπάνω από αυτό που µπορούσα να ζήσω µε δανεικά φίλων, µε των γονιών µου την αρωγή και των δικών µου την υστερόβουλη ανοχή.

Και ένα πρωί έµαθα ότι έτσι ακριβώς, το ίδιο µ’ εµένα, ζούσε τόσο καιρό και η Ελλάδα: µε δανεικά, διαβιώντας τρυφηλή ζωή, µε κοστούµι επ’ ενεχύρω.
Και εσύ τώρα µου λες να φύγω και να πάω αλλού, να ζήσω έξω από τον τόπο µου γιατί σκοτεινιάζει, γιατί κάνει κρύο, γιατί δεν έχει πια ζωή εδώ, γιατί ο ορίζοντας σφίγγει σαν θηλιά.

Εδώ θα µείνω! Οχι γιατί έτσι που τη ζωή µου ρήµαξα εδώ, σ’ όλη τη γη τη χάλασα, αλλά γιατί καλύτερα στην Ελλάδα για «το τίποτα» παρά ένα «τίποτα» µακριά απ’ αυτήν.

http://digital.tanea.gr